پزشکیان در سودای پاستور |

صبح‌نو نوشت: روایت انتخابات اردیبهشت ۹۶ آغازشده است؛ در زمستان، بهار سیاست‌ورزی برای کلیدداری پاستور فرا رسیده است. دکترحسن روحانی به دنبال راهکار برای کنترل فرسایش پایگاه اجتماعی خود پس از دوران «تقریباً هیچ» است. « اپوزیسیون در قدرت» و « خطابه‌گویی مشکلات» دو راهکار اتاق عملیات روانی دولت برای خروج از بحران است؛ اپوزیسیون در قدرت با گزاره‌های پیرامون فقدان آزادی بیان در کشور و هجمه به قوه قضاییه کلید خورد و بیان لیست مشکلات مردم مانند بیکاری و رکود پس از ۱۰۰۰ روز صدارت دولت یازدهم از تریبون‌های رسمی شنیده می‌شود گویا تدبیر وعده ۱۰۰ تحول اقتصادی به یغما رفته است. در این میان جریان اصلاحات، حامی تاکتیکی دولت، مرهم‌های مصنوعی برای سوء مدیریت دولت را کافی نمی‌دانند.

پایان مذاکره؛ آغاز شرط‌گذاری اصلاحات

آغاز تقابل میان جریان اصلاحات و حامیان دولت، در تعریف اعتدال آغاز شد؛ حامیان دولت تلاش‌های جدی برای ظهور گفتمان اعتدال با خوانش مکتب نیاوران را آغاز کرده بودند که نیروهای سیاسی اصلاحات به مقابله با آنان پرداختند؛ در همین راستا آقای محمدرضا تاجیک اظهار داشت: «نمی‌توان از گفتمانی به‌نام گفتمان اعتدال سخن گفت. ما در دوران پیشا تولد یا پیشا تدوین این گفتمان به‌سر می‌بریم. حتی اگر بتوان از «گفتمانی درراه» به‌نام گفتمان اعتدال سخن گفت، تردیدی نباید داشت که این گفتمان اکنون در مرحله‌ جنینی خود است» و همچنین آقای ابراهیم اصغرزاده حامیان گفتمان اعتدال را «اسب چموش» توصیف می‌کند که « باید کنترل شوند وگرنه به یک نیروی مخرب تبدیل می‌شوند.» روایت تقابل با نزدیک شدن به انتخابات ریاست‌جمهوری دوازدهم رنگ جدید به خود گرفت؛ اصلاح‌طلبان شرایط سیاسی کشور را به سود حامیان دولت تصور می‌کردند و با رویکرد چانه‌زنی برای افزایش قدرت وارد عرصه شدند؛ آقای رسول منتجب نیا قائم‌مقام حزب اعتماد ملی به نمایندگی از لایه تصمیم گیر اصلاحات ابتدا «مذاکره» را مطرح کرد. اما تحولات در عرصه سیاست خارجی با پیروزی ترامپ در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا و تمدید تحریم‌ها شرایط را تغییر داد؛ اصلاح‌طلبان پیام‌های هشدار جدی از جامعه دریافت کردند و مجبور شدند به بهانه حضور پرشمار نامزدهای اصول‌گرایان، از تاکتیک «گزینه پوششی» رونمایی کنند. مرحله سوم مناسبات اصلاحات با دولت یازدهم روایتی از «طلاق‌سیاسی» است؛ این‌بار اصلاح‌طلبان برای پذیرش نامزدی حسن روحانی برای او «شرط‌گذاری» کرده‌اند؛ آقای مرعشی عضو ارشد و سخنگوی حزب کارگزاران با گلایه از «محافظه‌کاری» وزیران دولت یازدهم اظهار داشت: «کارگزاران برای حمایت از آقای روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری ۹۶ سه شرط دارند که باید عملی شود؛ یک: رییس‌جمهوری هماهنگ با رهبری. دوم: هماهنگی قوا برای یک هدف مشترک در جهت خدمت به مردم و سوم: به‌کارگیری بهترین نیروهای کشور و توانمند و سالم.»

رقیب اصلاح‌طلب روحانی
صدای ناقوس جدال اصلاحات از دولت یازدهم برای کارزار رقابت بر صدارت پاستور بلند شده است؛ عناصر تصمیم‌گیر جریان اصلاحات شکست حسن روحانی پس از درگذشت مرحوم آیت‌الله هاشمی را به‌منزله بازگشت به نقطه صفر تلقی می‌کنند بنابراین بنا بر شنیده‌ها تلاش‌های جدی برای رونمایی از نامزد جریان اصلاحات آغازشده است. آقای مسعود پزشکیان مهم‌ترین گزینه پیش‌روی جریان اصلاحات است؛ او پوشش نقاط ضعف حسن روحانی است؛ بازنمایی رسانه‌ای او نشان می‌دهد که فردی فسادستیز، ساده‌زیست و عدالت‌خواه است. نام مسعود پزشکیان با معرفی‌اش در دولت دوم اصلاحات به‌عنوان وزیر بهداشت، درمان و آموزش بر سر زبان‌ها افتاد؛ مردی غیرسیاسی در هیات دولت جنجالی؛ اما حامیان سیاسی قدرتمندی در مجلس ششم داشت که او را از تیغ تیز استیضاح رهانیدند. پس از پایان دولت اصلاحات پزشکیان رهسپار مجلس شد؛ او در بهارستان هشتم و نهم همواره در فراکسیون اقلیت مجلس حضور داشت و اوج درگیری‌های وی با نمایندگان دیگر در دوران انتخابات ریاست‌جمهوری دهم به‌وقوع پیوست؛ پزشکیان مسلط به نهج‌البلاغه، نوع واکنش به معترضان را نامناسب می‌دانست. پایان دوران محمود احمدی‌نژاد همزمان با سودای ریاست‌جمهوری پزشکیان بود؛ اما شرایط با میل او نبود گویا بهارستان ملجأ سیاست‌وزی او بود. مسعود پزشکیان در انتخابات مجلس دهم به راحتی گوی سبقت را از رقبایش ربود و بار دیگر از از حوزه انتخابیه تبریز، آذرشهر و اسکو وارد مجلس شد؛ برای او مجلس دهم سکوی پرتاب بود؛ مسعود پزشکیان به مدد اعتماد نمایندگان شمال غرب کشور رأی بیشتر ی از علی مطهری کسب کرد و به کرسی نایب‌رییس اول بهارستان رسید. تکاپوها برای اوج‌گیری پزشکیان به همین جا ختم نشد؛ او از تشکیل فراکسیون مناطق ترک‌نشین دفاع کرد و در همین راستا اظهار داشت: «هدف ما این بوده که نمایندگان ترک زبان دور هم جمع شوند تا بتوانیم در چارچوب قانون وظایف خود را از حاکمیت پیگیری کنیم. هر اجتماعی اگر در چارچوب قانون شکل بگیرد و در جهت نظارت قانونی حرکت کند می‌تواند فرصتی قلمداد شود اما اگر بخواهد به چارچوب‌های قانونی عمل نکند هر اجتماعی با هر اسمی که باشد به‌عنوان یک تهدید به آن نگاه خواهد شد.»

او از همان زمانی که وزیر بهداشت دولت اصلاحات شد تا همین حالا که بر صندلی نایب‌رییسی مجلس دهم تکیه زده، نشان داده کمتر دنبال دردسر و حاشیه اصلاح‌طلبانه بوده است. او مرد کم حاشیه اصلاح‌طلبان است و خود را ملزم به تقسیم‌بندی‌های سیاسی نمی‌داند همچنان‌که رأی فراجناحی نمایندگان مجلس دهم به او این موضوع را اثبات کرده است. حالا زمزمه‌های جدی در محافل سیاسی جریان رقیب مبنی بر حضور او در انتخابات ریاست‌جمهوری دوازدهم شنیده می‌شود. او در مورد ورودش به انتخابات در گفت‌وگویی تاکید کرده بود: «برخی افراد مسائلی را مطرح کرده‌اند اما «هنوز» تصمیمی برای حضور در این انتخابات نگرفته‌ام» اما بعد از چند هفته از این مصاحبه در گفت و گو با خبرآنلاین گفت که «خداوکیلی» نمی‌آید اما باز هم تاکید کرده که عده ای از او این درخواست را دارند و با اینکه هیچ تصمیمی در این‌باره نگرفته است اما در آینده و بسته به شرایط روزگار ممکن است آدم تصمیمی بگیرد. از اظهارات او می توان نتیجه گرفت که اگر شرایط فراهم باشد این پزشک ۶۲ ساله بدش نمی‌آید که بعد از کسب صندلی نواب رییسی مجلس، پستی بالاتر را تجربه کند. پزشکیان البته کاندیداتوری در انتخابات ریاست‌جمهوری ۹۲ را در کارنامه خود دارد اما در انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم تنها پیش‌شرط انصراف خود را حضور آیت‌الله هاشمی رفسنجانی بیان کرد و از حضور در انتخابات باز ماند ولی در مقطع فعلی در فقدان حضور آیت‌الله هاشمی رفسنجانی در عرصه سیاست‌ورزی کشور و شکاف عمیق دولت و جامعه می‌توان حضور جدی در کارزار رقابت داشته باشد. مسعود پزشکیان گام‌های جدی برای درمان دردهای جامعه با تشکیل ستادهای انتخاباتی غیر رسمی خود آغاز کرده است.