موبایل برای فرزندان،آری یا خیر |

بسیاری از والدین نمی دانند با فرزندی که تقاضاهای بزرگ دارد چگونه رفتار کنند. یکی از موارد شایع، درخواست موبایل است. اتخاذ چنین تصمیمی به چندین معیار بستگی دارد. سن فرزند یکی از آنهاست. اگر به کودک تان می توانید بر اساس قوانین خانواده و منزل و یا تصمیم شخصی، قاطعانه «نه» بگویید، درباره ی فرزند نوجوانان تان قضیه فرق می کند. شاید درخواست موبایل فقط نمونه ای از چالش های شما با فرزند نوجوان تان باشد.

 در این باره باید با او به مذاکره و گفت وگو بنشینید و در نهایت به یک نتیجه ی نسبی و مشترک و توافقی دو طرفه برسید. شاید مذاکره درباره ی چنین درخواستی برای شما اضطراب آور باشد اما می تواند تمرینی برای فرزند نوجوان تان در شکستن چارچوب های کودکی، اندیشه ورزی و افزایش توان گفت و گوی او باشد. پس بهتر است به جای احساس تهدید و خطر از درخواست او و احیاناً سرکوب او، از گفت وگو درباره ی موضوع استقبال کنید. درباره ی چنین تصمیمی توجه به عرف و هنجارهای جامعه نیز مهم است. طبیعی است که فعلاً در جامعه ی ما داشتن یک تلفن همراه برای هر نوجوان، هنجار و عرف نیست (در حالی که مثلاً در انگلیس و نیوزیلند چنین است) و همین، کفه را به سمت مخالفت والدین با درخواست فرزندان سنگین تر می کند.

 می توانید در ضمنِ گفت وگویی سالم و بدون تنش، درباره ی نگرانی ها و محدودیت های خود نیز به روشنی با او صحبت کنید، البته سعی در تحمیل نظر خود و استفاده از توان کلامی تان در غلبه بر او نداشته باشید. باب مذاکره و گفت وگو و ارتباط صمیمانه را برای مسائل و بحران های گذار از این دوره باز بگذارید. به نظرات او و احساسش نیز توجه کنید و ببینید مثلاً موبایل در فرهنگ لغات ذهن او (و نه شما) چه معنا و تعریفی دارد.

اگر نوجوان شما موبایل را وسیله ای برای تشخّص اجتماعی و دیده شدن در اجتماع می بیند، ضمن توجه و احترام به این نیاز او (که البته لزوماً به معنای پاسخ مثبت به درخواست او نیست) می توانید این نیاز او را پلی کنید برای صحبت درباره ی پذیرش مسئولیت های اجتماعی و راه های متعدد جلب احترام و تحسین خانواده و جامعه نسبت به یک نوجوان.

در صورتی که به چنین درخواستی پاسخ موافق دادید، به او یادآور شوید که هر گونه تأیید و پذیرش چنین درخواستی از جانب شما می تواند آزمونی «موقت» برای توانایی تقبل مسئولیت های اجتماعی از سوی او (در ادامه ی مسئولیت های تحصیلی و شخصی دوران کودکی) و مشروطه به پاسخگویی مثبت او باشد.

درباره ی مسئولیت های اجتماعی و قانونیِ داشتن چنین وسیله ای و رعایت اخلاق استفاده از آن می توانید توصیه های عملی به او داشته باشید. مثلاً به او یاد بدهید که به حریم سایر افراد در اماکن نیازمند سکوت یا خلوت شخصی مثل مطب، تئاتر، سینما، و مسجد احترام بگذارد و در حضور افراد در تاکسی یا اتوبوس و.. با صدای بلند با موبایل صحبت نکند.

اگر مردم در مشاهده ی چنین رفتاری از سوی بزرگسالان سکوت می کنند شاید در مورد فرزند نوجوان تان چنین نباشد و اسباب دردسر شود. به او توصیه کنید که از موبایل به عنوان وسیله ای برای نمایش و تشخص خود استفاده نکند و به احساسی که چنین رفتاری در دوستان و اطرافیان او پدید می آورد توجه کند. در کلاس درس، موبایل او خاموش باشد، زیرا گاهی حتی صدای ویبره هم باعث اختلال کلاس و سلب تمرکز از معلم می شود.

موبایل روشن، حتی در ساعات غیرکلاسی و ضمن مطالعه، ممکن است مانع توجه و تمرکز مطلوب در مطالعه و فعالیت تحصیلی گردد و بهتر است خاموش باشد. در ضمن تماس در حضور دیگران، به نشانه ی احترام و ادب از آن ها برای تماس گرفتن کسب اجازه کند (از نظر شما اشکالی نداره که من تلفن بزنم؟) و یا از آنان برای پاسخ دادن به تلفن عذر بخواهد. در حین رانندگی از صحبت با موبایل امتناع کند. از دوربین تلفن همراه جهت ورود به حریم شخصی افراد یا مناطقی که منع قانونی دارد بهره برداری نکند و…

برچسب‌ها:خانواده, فرزندان, گوشی, موبایل